AŞKIN KURBANI OLDUM.
BU AŞKA BİN BAŞIM FEDA OLSUN.
Yıl 1988 2 Ocak. Gözyaşı Dergisi’nin aboneleriyle bir buluşma gecesi tertip ettim. Geceye Konya’nın çok anlamlı mana büyükleri, yakın dostlarım ve aile çevrem katıldı. Ayrıca Ankara’dan Muhsin Başkan ile birlikte kader arkadaşlarım aileleriyle birlikte katıldı. Afganistan cihadından Hikmetyar’ın iki mücahidi de katıldı. Gecenin belki de gözyaşları ile bezenmesine vesile olan İstanbul’dan gelen ve şu an yeni yapılan Çamlıca Camii’nin imamı kaside okumak üzere gelmişti. O gün gecenin tüm gelirini cebimdekilerle birlikte Afgan cihadına harcanmak üzere onları getiren Osman kardeşime itiraz etmesine ve sana lazımdır abi demesine rağmen verdim. O gün yanımdaki gençler ne yapmak istediğimi anlamış olsalardı sahnede ben olmayacaktım. Kader. O günden bugüne kadar 3200’ün üzerinde gösteride sahnede yer aldım. Aslında Gözyaşı Geceleri’nin ilk denemelerini Mamak askeri cezaevinin koğuşunda her türlü yasağa rağmen yapmıştım. Yaptığım tüm programlarda sanki o cezaevinin koğuşundaki Haşim Akten olarak hissettim. Cezaevinde Mevlana’nın o muhteşem Mesnevi kitabını okuyor, hayran oluyor ve kendimi sorguluyordum. Neden ben de Mevlana gibi bir hayatı yaşamamıştım. Neden bu muhteşem aşktan uzakta kalmıştım. Aslında benim hayatım hep sevmekle geçmişti. Hâlâ da öyle. Şimdi de öyle. Bir sevdiğim var. Tabii ki eşim ve çocuklarım. Ben sevgisiz yaşayamam. Sevgi benim için sudan, ekmekten daha elzem. 30 yaşıma geldiğimde öğrendiğim bu muhteşem ilahi aşktan bunca yıl nasıl uzak ve habersiz kalmıştım. Yıllarca yattığım cezaevinde gördüğüm işkencelerde bir kere bile of demeyen ben, bu manevi aşktan uzak kalışıma ağlıyordum. Her programda bunun için ağladım yıllarıma. Aslında tüm hayatım boyunca sevecek bir şey buldum. Cezaevine düştüğümde ise vatan sevdalısıydım. Ama bu ilahi aşk hepsinden üstündü. Mevlana çocukluğunda bile bu ilahi aşkla büyümüş. Mesneviyi okuduğum her satırda çocukluğumu hatırlıyor, gençliğimi hatırlıyor ağlıyordum. 30 yaşından ve bunca eksik yaşanmış bir hayattan sonra Mevlana gibi bu ilahi aşkı yaşayamazdım. Ağladım, ağladım, ağladım. Hâlâ da ağlıyorum. Bana her programda nasıl ağlıyorsun diyenlere aldırmadan ağladım. Beni artistler ve tiyatrocularla mukayese ettiler. Onların sahte ve rolden ibaret gözyaşlarına benzetenler oldu. En yakınlarım bile. Beni kim anlayabilirdi ki? Bunu belki Mevlana’ya bile anlatamazdım. Çünkü benim yaşadıklarımı ve hissettiklerimi o yaşamamıştı ki. Beni hep sahnede başka arkada başka diye suçladılar. Evet sahnede başkaydım. Karşımdaki seyircileri göremediğim bir boşlukta kendi dünyamı yaşıyordum. Ön sıradakileri dahi görmüyordum. Görecek olursam projeksiyonun ışığına bakarak gözlerimi körleştiriyordum. Evet sahnede başkaydım. Sahneye adım attığımda hâlâ çözemediğim bir atmosferin içine giriyordum. Çocukluğumda bile aşık olan ben ilahi aşktan yoksun geçen çocukluğumu, gençliğimi, her neyse boşa geçen yıllarımı hatırlıyor ve ağlıyordum. Gözyaşı Geceleri’ni hazırlarken hep bu ilahi aşkı bana yaşatacak kıssalar ve menkıbeleri seçiyor ve sahnede yaşıyordum. Hazreti Ebubekir’in Efendimiz’e olan aşkını anlatırken kendimi onun yerine koyuyor zerrelerime kadar bu kutsal aşkı içiyordum sanki. Bişr-i Hafi’yi anlatırken dünya sarhoşluğundan kurtulurcasına aşk kadehini kaldırıyor tepeme dikiyordum. Kâh Uhud’da aşk şehidi oluyor, kâh sahibini kaybedince başını taştan taşa vuran deve Kusva oluyor, sahnede bir o yana bir bu yana Kusva gibi koşuyor ve yine Kusva gibi sahnede aşktan ölmek istiyordum. Salonu dolduranlar umurumda bile değildi. O kalabalıkların içinde tek umurumda olan benim gibi aşkı seçen ve yaşamak isteyen birisi varsa diye sanki onunla dertleşircesine konuşuyordum. Evet Haşim Akten olarak sahnede başka, arkada başka idim. Sahneden her ayrıldığımda beni asla anlamayacak olan insanların arasına karışıyor ve stresten ölüyordum. Bu yaşadığım hali onlara anlatmam mümkün değildi. Anlatsam da bana inanacaklarına hiç inanmadım. Herkes kalabalıklardan kaç para kazanıldı diye hesaplar yaparken ben ise beni anlayan birisi varmıydı diye inliyordum. Her programda beni anlayan birisi var diye yaşadım hep. Bu inancım hâla devam ediyor ama bende o takat kalmadı. Çünkü ben Mevlana olamadım. Olamazdım ve olamayacaktım. Bazı insanlar benim dünya hayatımdaki insani ve manevi eksiklerimi görünce sahnede başka arkada başka diye konuşuyorlardı. Oysa ben 32 yıldır yaptığım 3200’ün üzerindeki programların hiçbirisinde kendimi evliya, hoca olarak göstermedim. Tam aksine hatalarımı bağıra bağıra ağladım. Benim gibi olmayın diye yırtındım. Kimseye namaz kılın demedim. Rabbime karşı eksik kulluğum söyledim. Çocuklara dedim benim gibi olmayın diye. Gençlere dedim benim gibi gözyaşlarınız pişmanlıktan değil aşktan dökülsün diye. Ama yalan söylemeyin, kimseyi aldatmayın dedim. Herkes de ben kendimi böyle yerden yere vururken kendilerini düşündüler. Namaza başlayanlar, tesettüre bürünenler oldu. Fakat ben kimseye niye açıksınız örtünün demedim. Cezaevinde Mesnevi okudukça öyle Peygamber aşığı oldum ki, evlendiğim gün ona benzemek için sakal bıraktım. Suç muydu? Sakal beni evliya yapmazdı. Olsun yine de O ne yapmışsa başımın tacı idi. Ona benzeyememenin acısıyla kıvrandım yıllarca. Bunca hatalı ve eksik bir hayattan sonra O’na benzeyemeyeceğimi anladım. Yine de karınca misali bu yolda ölmek istedim. Geçenlerde bir hoca face sayfasında aklınca tebliğ yapmak için “Musalla taşında yatarken herkesin iyi bilirdik sözü sizi kurtarmaz” demiş. Ne biliyorsun dedim içimden. Size diyorum ki öldüğümde Musalla taşına konacak olan şu günahkar kula gelerek “iyi bilirdik, bize Peygamber aşkını anlattı, ya Rabbi senin merhametini anlattı” diye şahitlik edin. O salonları dolduran siz samimi kulların bu şahitliği ile belki Rabbim benim eksiklerimi affeder. Ben sizlerin Gözyaşı Geceleri’ne benim kara gözüm, kara kaşım için gelmediğinizi, yüreğinizdeki Allah ve resülü’ne olan aşkınızdan geldiğinize şahidim. Rabbim benim de bu şahitliğimi kabul etsin. Yorgunum. Mum etrafını aydınlatırken kendisi erirmiş. Böyle eridim. Ailemden ve çocuklarımdan özür diliyorum. Bu kara sevda uğruna hayatla savaşırken sizleri ihmal ettim, geleceğinizi hiç düşünmedim, düşünemedim. Her kazandığımı bu aşk davasına harcadım. Sizi hiç düşünmedim. Ama ben öyle bir Allah’a iman ediyorum ki O’nun kullarına bu aşkı anlattığım için o da benim evlatlarımı sahipsiz bırakmayacaktır. Sizi “Ben size çok yakînim” buyuran el Müheymin olan Allah’a emanet ediyorum. Rabbime bana böyle bir eş ve haysiyetli, samimi, çalışkan, Allah’tan gayrıya minneti olmayan onurlu, kul hakkı yemeyecek kadar adil, dürüst ve yalansız evlatlar verdiği için Rabbime şükrediyor ve benim gibi zor bir baya katlanan bu asil eşim ve çocuklarıma teşekkür ediyorum.
Kendimle olan savaşımı İHTİYAR kitabında yazdım. Eğer bu kitabı satabilirsem bir sinema filmi çekeceğim inşallah. Ahir ömrümde bir iz bırakarak gitmeyi istiyorum ama her zaman olduğu gibi hep O’nun dediği oluyor. Bu yazıyı sahnede başka, arkada başka diyenlerin bana verdiği ızdırapla yazdım. Allah beni de onları da affetsin. Mevlanasız, Yunussuz bir hayat bizi bu günlere getirdi. Dilerim Mevlam’dan ki çağın Yunusları, Mevlanalarını yaratır yeniden. Amin. Son söz Yunusca olsun. Bir gönül kırdın ise bu kıldığın namaz değil vesselam. ... See more
